Türk Sineması'nın Mücizesi, 7. Koğuştaki Mucize.
Bizi hayata bağlayan duygu sevgidir. Gerçek Sevgi .
!Spoiler yok!
Bu yazıyı yazmaya
başlamadan önce hangi film hakkında yazı yazmalıyım diye çok düşündüm. Aklımda
hali hazırda birçok film vardı ve okullara ara verildiğinden önümde izlemek
istediğim filmler de var. Yani beni etkileyip yazı yazmama neden olduracak
filmler izleyebilirdim.
Dün gece yatmadan
7. Koğuştaki Mucize’yi izledim. Hem ülke çapında çok duyulmuş olması hem de
dünya çapında ses getirmiş olmasından dolayı, ki bizi ulusal kısmı
ilgilendiriyor, bu film üzerine yazı yazmalıyım diye düşündüm. Evet, yazı kendi
Blog’uma da gelecek ama en nihayetinden bu yazıyı kendi okul ödevim olduğundan
yazıyorum ve bu yazıyı bir hocam değerlendirecek. İzlenme olasılığı daha yüksek
bir film seçsem daha iyi olur diye düşündüm.
Ayrıca, bu film beni bir hayli etkiledi ve
Türk Sineması’na olan inancımı tekrardan alevlendirdi. Türk Sineması maddi ve
manevi birçok zorlukla karşı karşıya iken, ortaya bu denli dünya çapında bir
eser çıkarmış olmalı beni bir hayli etkiledi. Sonuç olarak, 7. Koğuştaki Mucize
hakkındaki fikirlerimi yazıya aktarmamam için hiçbir nedenim yok.
Filmi izlemeden önceki
düşüncelerim; giderek aşağılanan ve kültürel değerlerin yok edildiği Türk Sineması’nın
ekseninde dönüp duruyordu. Kendi kendime, iyi ellere sahiplendirilmemiş
potansiyelli bir oyuncu kadrosunun sinema sektörünün kara deliğinde ne denli
hayata kalabileceği yönünde sorular sordum. Bu sorulara cevabım filmi izlemeden
önce kendi adıma belliydi. Filmi bitirdikten sonraki düşüncelerim, filme
başlamadan önceki fikirlerim ile aynı mıydı ? Gelin bu sorunun cevabını aşağıda
hep beraber netleştirelim.
Bu filmi
izlememiş birisi için bu yazıda anlatacaklarım etkileyici
olmayabilir. Bu benim yeterli yazı gücüne sahip olmadığım anlamına da gelebilir,
yönetmenin ve senaristin vurucu sinematik gücünün bir etkisi de olabilir. Ancak
kesin olan bir şey var ki, 7. Koğuştaki Mucize çok yoğun bir sinematik güce sahip.
Her yönüyle.
Hikaye, filmimizde
tahmin edilebilir bir yapıda değil. Hikaye yapısı çok hareketli ve dram dalında
boy gösteren diğer filmler için bu tahmin edilemez hikaye filmi bir adım öne
taşıyor. Elbette her film ve tür için tahmin edilemez bir senaryo önemlidir ama
dram türü direk hikaye merkezinde gelişir.
Senarist, Kubilay
Tat. Daha önce Ejder Kapanı adlı filmin de senaristliğini yapmış. Senarist
hakkında biraz araştırma yaptım ama başka çalıştığı bir film veya dizi
bulamadım. Bir önceki filmi hakkında bir fikrim yok. Bu benim cahilliğimdir
büyük ihtimalle ama Kubilay Tat ile böyle bir eserde buluşmak kendi adıma
sevindirici. Neden mi sevindirici ?
Çünkü dram
türünün içermesi gereken her bir sanatsal değeri taşıyor. İstisnasız. Ben profesyonel
bir film yorumcusu tabiî ki de değilim. Ama sonuç olarak yıllardır film
izliyorum ve dram türü bana hiç bu kadar yakın gelmemişti. Kendi ülkemizin
askeri rejim tarafından sıkı yönetim uygulandığı bir dönemi hiçbir alegoriye
başvurmadan çarpıcı bir şekilde gözler önüne seren bir senaryo, insanların
duygularını sömürmeyi değil de duygularını canlandırmayı hedefleyen olaylar
bütünü ve mükemmel bir hikaye anlatımı. Sadece bunlar bile filmin ortalama üstü
bir senaryoya sahip olmasının nedenleri.
Hiçbir insan bir
film ile hayatını değiştirmez. Anıları aklına gelir, üzülür, sevinir, hayal
kurar ama yeni bir hayat inşa etmez. Filmdeki bazı sahnelerde çok açık bir
şekilde karakter gelişimini anlayabiliyoruz. Ana karakterinden en yan
karakterine kadar. Tüm bunlar yetmemiş gibi bu hayat hikayelerini kendi ahlak
ve akıl süzgecimizden de geçirebiliyoruz. Zihinsel engelli bir insanın
hatalarını bilen ama onlarla yüzleşmek istemeyen insanlara ders vermesi,
izleyen birçok insana kendi hayatları hakkında birkaç soru sormasına neden
olmuştur. Film bunu tek bir hareketle, tek bir sahneyle bize gösteriyor. Ama
aslında tüm filme yayılmış o kadar derin bir metin var ki karşımızda, filmin
her bir saniyesi bize verilmek istenen mesajları alıyoruz. Günümüz sinemasında
iki buçuk saatlik filmler yapıp bizi aynı film dinamikleri içerisine sokan yapıtları izliyorken, 7. Koğuştaki Mucize bana ilaç gibi geldi.
Bana göre bir
filmin güzel olup olmaması birden fazla unsura bağlıdır. Ama bazı filmler bittikten
sonra izleyici ‘’Acaba bundan sonra neler oldu ? İzlemek, duymak, hissetmek
isterdim. Keşke gerçek hayatta onlara sahip olabilseydim’’ der. Şahsen ben
diyorum. İşte bana bunları dedirtebilen film benin için belli çizgilerin
üstündedir. Evet, film öyle yıllardır süre gelen kalıpları kıran, sinema için
yeni kurallar belirleyen bir film değil. Ama vermek istedikleri ve verdikleri
gereği bana çok dokundu. Duyduğum kadarı ile filmde ağlayanlar ağlayana.
Duygusal vuruculuğu çok yüksek bir film olması gereği bunu yaptırabiliyor. Ama
bu filmdeki vuruculuğa sahip türlü türlü filmler elbette ki var. Ama kendi
kültürümüz çerçevesinde gelişen bir film olmasından dolayı belki de bize daha
fazla dokunmuştur. Yazının başında bizi ulusal kısmı ilgilendiriyor dememin
nedeni de buydu.
Klaus adlı bir
animasyon dizisinde şöyle bir replik geçiyordu: ‘’Yapılan iyilik, bir başka
iyiliği doğurur.’’
7. Koğuştaki
Mucize’yi izledikten sonra bunun gerçek hayatta ne kadar karşılığı olan bir söz
olduğunu tekrardan anlamış oldum. Sevgi temalı ve aile bağlarını işleyen bir
filmde verilmek istenen mesaj ne kadar da güzel değil mi ? Sevmek, iyilik
yapmak, önemsemek, değer vermek … Tüm bu değerler günümüzde yitip gitmişken,
aslında izleyicinin kendine sorması gereken sorulardan biri de budur. ‘’ Biz gerçekten
seviyor muyuz ? ’’ Film bana bunu sordurdu. Umarım herkese de sordurmuştur.
Hikaye yönünden
bu kadar güçlü bir filmin sinematik yönden de güçlü olmamasını kabul edemezdim.
Neyse ki beklendiğimin çok üstünde bir sinematik deneyim yaşadım. Film
bittikten sonra bu filmi sinemada izlememiş olmanın derin üzgünlüğü ile filmin
sinematografisini bir kez daha övdüm. Bir kez daha, daha da, daha da… Sonra da
uyumuşum işte.
Kamera açıları,
sahne geçişleri, sahne odaklamaları, renk paleti, siyah beyaz dengesi … Bu
filmde sinematografi adına her türlü içeriği bulabilirsiniz. Filmin müthiş
albümü ile birleşen sahneler, bize çok vurucu hikaye anlatımı ile aktarılıyor.
Daha ne isteriz ki ? Benim için açıkçası şu noktada daha önemli pek bir şey
kalmadı. Tek bir nokta hariç. Oyunculuklar.
Filmin
figüranından baş rolüne kadar bu karakterlere hayat veren oyuncuları alkışlamak
istiyorum. Lütfen siz de alkışlayın. Filmdeki her bir karakteri
anlayabiliyorsak, dertlerine ortak olabiliyorsak bunun en büyük sebebi
oyunculardır. Aras Bulut İynemli, Nisa Sofiya Aksungur, Deniz Baysal, İlker Aksum… Adını yazmadığım diğer tüm oyuncular ve arka
plandaki onların yardımcıları. Müthiş bir iş çıkarmışsınız. Kendi adıma bolca
alkış ve tebrik sizlerin olsun.
Oyunculuk
demişken, bu film için ne olursa olsun Aras Bulut İynemli ve Nisa Sofiya
Aksungur’a ayrı bir parantez açılması gerekir. Tüm hikaye, tüm o övdüğüm
şeyler. Hepsini bir kenara atın. Bu iki oyuncunun karakterlerin karşılıklı
etkileşimini, duygu aktarımlarını, yaşantılarını aktarış biçimi çok iyi. Çok
çok iyi. Rol yapmak, sahne canlandırmak bir kenara; bize tüm film boyunca
verilmek istenen ana duygu, unsur, mesaj … Her ne derseniz diyin, o şeyin
adı ‘’Sevgi’’. Ve ben tüm içtenliğim ile söyleyebilirim ki, Memo ve Ova’nın
karşıklı sevgilerini izlemekten mutlu oldum. Sevgi kavramını bu denli iyi
aktaran oyuncuların Türk Sineması’nda bulunması beni sevindiriyor.
Duymak
istediğiniz şey yanıldım demem ise, evet yanılmışım. Filmden önce Türk Sineması’na
olan kızgınlığım halen var. Bu tek bir filme değişecek bir şey değil. Türk
Sineması’nın düzgün yerlere gelmesi için en az 7. Koğuştaki Mucize kadar birçok
filme ihtiyacımız var. Ama hem yönetmen Mehmet Ada Öztekin, hem de Kubilay Tat
özelinde, aslında tüm ekibe, bir teşekkürü ve özrü borç biliyorum. Filmden önce umarım bu oyuncu kadrosu emin ellerdedir derken bu kadar emin ellerde olmasını
beklemiyordum. Bu tamamen benin cahilliğim ve önyargılarım sonucu oluşmuş bir
durum. Siz siz olun, bir filme kesinlikle ön yargılarınız ile başlamayın.
Senaryosundan, müziklerine;
sinematografisinden, oyuncuklarına çok olgun ve ne yapmak istediğini bilen bir
film ile karşı karşıyayız. Evet, eksikleri var. Normal şartlarda filmi
puanlayıp tüm eksiklerini yazıya dökmem gerekiyordu ama bu yazının bir film
incelemesi gibi olmasını istemedim. Bu hayattaki en temel iki duygudan biri
olan sevginin bu kadar iyi işlendiği bir eserin kendi ülkemin sinemacılarının
elinden çıkmasının verdiği keyif ile farklı bir yazı yazmak istedim. Tekrardan
dillendireyim, kusursuz bir film değil, tarihi bir film de değil. Ama son
yıllarda izlediğim en iyi Türk filmi. Ayrıca bunun Türk Sineması’nın
vasatlığından kaynaklanan bir durum olmadığından da eminim. İnanın bana.
Sonuç olarak ben
umduğumdan da fazlasını buldum. Bu yazıyı sonuna kadar okuyup da gidip
izleyecek okurlar için beklentilerini çok yükseklere çıkarmak istemem, şayet
bunu yaparsam filme haksızlık yapmış olurum. Ben, şuana kadar yazdıklarım için
söylemeliyim ki, filmin bende uyandırdığı düşünceleri sizlere aktardım. Filmi
abartma gibi bir durum söz konusu bile değil. Filmi izleyecekseniz eğer buna
göre izleyin. Hiç bu yazıyı okumamış gibi izleyin. Sonra da gelip bir daha
yazıyı okuyun. Neler anlatmak istediklerimi böylece daha iyi anlamış olursunuz.
LİNGO LİNGO ..?
Mail: sametyapci@gmail.com
adreslerinden ve bu yazının
yorumlar kısmından bana ulaşabilirsiniz.
Yorumlar
Yorum Gönder